Brenden Laila Hannah 16 PuĹapka

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

pracą w gospodarstwie, lecz córka, jeśli nie będzie chciała wyjść za chłopa, musi się nauczyć
pewnych rzeczy, z którymi nie ma do czynienia w Hemsedal. �shild rozmawiała z Olem o swoich
planach i się z nią zgodził. Rok lub dwa lata służby w Christianii, następnie jakiś czas w S�rholm u
Birgit. W tym czasie dziewczyna powinna zdobyć doświadczenie w prowadzeniu domu, które jej
się przyda bez względu na to, gdzie w przyszłości zamieszka.
- A więc może się zdarzyć, że z czasem nie będę pani potrzebna? - Alette postawiła na ogniu
patelnię i wlała ciasto. Odkąd dostała wyrazny sygnał od �shild, że może używać więcej mąki i
śmietany, chętnie przyrządzała coś dobrego. Dzisiaj chciała wszystkich zaskoczyć racuchami w
cukrze.
- Naprawdę zamierzasz przeprowadzić się do miasta? -�shild wiedziała, że nie może
próbować odwodzić służącej od wyjazdu. Jeżeli Alette się zdecydowała, trzeba jej pozwolić odejść.
- Jeżeli pani nie ma nic przeciwko temu, to chciałabym tu zostać jeszcze rok Lecz w
przyszłym roku moja kuzynka wyjeżdża do Christianii i zamierzam pojechać razem z nią.
�shild ulżyło, że będzie miała Alette przez całe lato aż do następnej wiosny. Zatem w tym
roku pozostanie im tylko znalezienie parobka. Chociaż już bawiła się myślą, że Kaja może
potrzebować jakiejś pracy, jeżeli nie dojdzie do ślubu. Jednak wyglądało na to, że Teigen będzie
chciał wyprawić wesele. �smundowi udało się widocznie go jakoś przekabacić, kiedy był w miarę
trzezwy, pomyślała �shild wzburzona. W każdym razie po rozmowie z ojcem Kaja wróciła do
�smunda. Ole wydawał się tego dnia naprawdę wściekły i, o ile �shild wiedziała, powiedział
Teigenowi kilka słów do słuchu.
Los Kai był żałosny, lecz wiadomość od Alette pozwalała odetchnąć z ulgą. �shild liczyła
się z tym, że Jon odejdzie, kiedy się ożeni, ale tego należało się spodziewać.
- Cieszę się, Alette, że jeszcze trochę z nami pomieszkasz. Jeżeli zostaniesz jeszcze rok, to
mogę ci obiecać, że nie pożałujesz. Może się zdarzyć, że w mieście przyda ci się dodatkowy grosz.
- �shild nie zauważyła, by Alette się zaczerwieniła, ale zrozumiała, że dziewczynie zrobiło się
miło.
W tej samej chwili rozległo się pukanie do drzwi i do środka, nie czekając na odpowiedz,
wszedł Jon. Miał ręce pełne drewna. Znacząco pociągnął nosem.
- Mm. Teraz rozumiem, dlaczego gospodarz posłał mnie po drewno. Cudnie pachnie.
-Jeśli całkiem zapełnisz skrzynię, może i dla ciebie znajdzie się coś dobrego - zażartowała
Alette.
�shild uśmiechnęła się ukradkiem, pochylając głowę nad szyciem. Podobał jej się ton
panujący między młodymi. W innych gospodarstwach było to nie do pomyślenia, żeby służący
żartowali między sobą w obecności gospodarzy, lecz �shild przyjmowała to jako oznakę, że dobrze
i swobodnie się tu czują.
- Musisz poprosić swoją żonę, żeby się nauczyła obracać patelnią na racuchy - roześmiała
się Alette. - Jeżeli jeszcze tego nie umie.
Ostatnia uwaga dosięgła Jona, kiedy wychodził po nowe naręcze drewna. Co właściwie
wiedział o Marit i gotowaniu? Jeśli się zastanowił, to nigdy nie widział narzeczonej przy garnkach,
ale chyba wszystkie dziewczęta uczą się radzić sobie w kuchni. A tego, czego jeszcze nie opanowa-
ła, mogła się chyba nauczyć pózniej.
Jak wiele razy ostatnio, gdy była mowa o Marit, pomyślał o Kai, która musiała wrócić do
�smunda i która nie miała czasu na nic innego, jak zajmowanie się gospodarstwem i załatwianie
spraw dla gospodarza. Kiedy przyszedł z nową porcją opału, w izbie siedział Knut. Jon zauważył,
że chłopiec śledzi każdy jego ruch. Dziedzic wydawał się zamyślony, lecz nie wiadomo, czy
pochłaniały go jakieś odległe marzenia, czy zastanawiał się nad czymś, co dotyczyło parobka.
- Czy skończyliście już szkołę w tym roku? - Jon wiedział, że nauczyciel kończył wcześniej
zajęcia, żeby dzieci mogły pomóc przy wiosennych robotach w polu i w gospodarstwie.
- Wydaje mi się, że zostało jeszcze parę dni. - Knut odpowiedział wymijająco i Jon zdumiał
się.
- Wydaje ci się? Nie wiesz tego? Sądziłem, że większość dzieci cieszy się, że nie trzeba
chodzić do szkoły. - Jon odłożył drewno i otrzepał kurtkę.
- Dla mnie szkoła mogłaby trwać całe lato - odparł Knut nieoczekiwanie. - Lubię się uczyć.
Hannah-Kari i �shild wymieniły spojrzenia i w tej samej chwili Hannah-Kari nie miała już
wątpliwości, że matka o wszystkim wie. Zna tajemnicę związaną z grą na skrzypcach i pewnie od [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Menu